Opiekunki UK

Bozencina, co bedziesz robic przez te 2 tygodnie  w domu dziadka? Masz jakies pomysly, jest mozliwosc, ze jak odpoczniesz od stersow minionych i odwiedzisz dziadka w szpitalu, po prostu pojedziesz pozwiedzac okolice? Ja bym tak zrobila chyba.

Kumpele, przyjaciolki w PL mam 2, takie od lat. Ale to dorosle przyjaznie, ze szkol nie mam, nie znalazlam takich osob, ktore odbieralyby na podobnych falach jak ja. Bylam dla nich zbyt powazna, zbyt malo rozrywkowa chyba, troche dziwolag, bo wychowywala mnie babcia urodzona w 19 stuleciu, a poza nia otaczali wylacznie ludzie po 50ce, 60ce. Uzywalam dziwnych slow, bylam skrepowana staroswieckimi konwenansami, przez to nie umialam sie dostroic do niefrasobiliwosci moich rowiesnikow, wiec bylam samotnikiem. W domu rodzinnym obowiązywały staroswieckie zasady, miedzy innymi o odwiedzaniu sie po uzgodnieniu rodziców z rodzicami, braku telefonow po 22 - moja rodzina gasila zwykle nadmiar energii kolezanek i kolegow. Wzajemne odwiedzanie skonczylo sie jakos w 4 klasie podstawowki.
Kolezanki z liceum, po wyjsciu za maz pozmienialy nazwiska, adresy i telefony. Probowalam odnalezc kontakt, zeby chociaz spytac co porabiaja, ale nawet 'nasza klasa' nie pomogla. Moze nie maja sie czym chwalic?
Z tymi dwoma kumpelami znamy sie od 30 lat, ale poznalysmy sie w pracy. Widujemy sie regularnie od lat i mam nadzieje, ze przyjaznie te przetrwaja juz wszystko. Wiele razy stwierdzalysmy, ze bylybysmy lepszymi 'mezami' dla siebie nawzajem, niz ich aktualni. Ale, tylko ja sie rozwiodlam , a one nadal znosza swoj los, raz lepiej, raz gorzej. Jedna jest zadowolona z wyboru, druga nie, ale i tak szans na odejscie na razie nie ma. Pewnie dokolebie sie do smierci, bo jest zalezna od chlopa ekonomicznie, sama nie pracuje, ma niepelnosprawne dziecko (juz doroslego faceta), ktorym sie opiekuje od jego urodzenia. Brak rodziny, mieszkania, stazu pracy (i emerytury zapewne) trzyma ja w kleszczach zaleznosci.
Jej sytuacja to ciezki temat dla nas wszystkich trzech.

Dobrze kojarzysz Bozencina Chalupa stoi, tego lata udalo mi sie nawet dach nieco naprawic. To mieszkanie mojego syna. Spadło mu z nieba, po mojej chrzestnej, mieszkanko male, kawalerka w blokasie z lat 70 tych. Nieremontowane od lat baaardzo wielu, przez nia wynajmowane, wiec smierdzace i zaniedbane. Obiecalam mu remont, wiec ponosze tego szeroko rozumiane konsekwencje

Tosia napisał:

Dalia i Stasia
    Jesteście młodsze ode mnie. W fazie klimakterium. Kochane mnie w waszym wieku chodziły różne myśli. Prześladowała mnie myśl, że stracę pracę, nie doczekam emerytury. Wiem, że hormony wyrządzają wiele złego, mieszają w naszych głowach . Trzeba to przetrwać. Pozdrawiam

Hej Tosia,nie wiem czy klimakterium ma cos do tego.
Ja juz straciłam prace, w 2010 i nie znalazlam kolejnej stalej w mojej branzy. Przez kolejne 5 lat jedynie udalo mi sie zaczepic na rok, na zastepstwo, a poza tym jednym rokiem lepilam jak sie dalo .
Bardziej juz stracic, mam nadzieje, nie strace!

Mysle, ze swiadomosc jakiegos tam stalego dochodu, ta minimalna pewnosc, jaka daje emerytura, daje spokoj. Mimo niskiej wysokosci emeytury, to jest jednak jakas baza, na oplaty starczy. No i jaka satysfakcja, ze sie dozylo , ze jeszcze zus wyplaca. Za 20 lat, takiej pewnosci nie mamy.
Jak dotrwam i bede dostawac tyle ile teraz mi pisze zus w listach, to bede tez spokojna. Reszte, ktorej mi zabranie dorobie sobie, nawet opiekujac sie dziecmi, kims starszym ode mnie, czy psami, sprzatajac, czy rozkladajac towar na polkach. To mnie zupelnie nie martwi

Stasia - skoro obiecałaś , to nie masz wyjścia

O to co tu bedę robić , wcale się nie martwię. Jestem kreatywna. Nie nudzę się. Myślę , że coś tu jeszcze ogarnę dla oka a poza tym kończę swetr. Mam drugi do poprawienia i jeszcze dwa do sprucia i zrobienia na nowo.  Bawię się w zdrowe jedzenie , co też mi zajmuje trochę czasu i na szczęście urodziłam sobie przyjaciółkę , że mogę z nią gadać godzinami
Czy będę coś zwiedzać . Nie wiem . Z grubsza znam to miasto a poza tym upały mnie męczą. Mam tu w pobliży centrum handlowe. W sobotę spędziłam w nim kilka godzin. Obiecałam sobie ,że postawię na minimalizm i już nic nie będę kupować ale wygrzebałam w TK maxx  spodnie Lee idealnie leżące na mnie i nie mogłam się oprzeć Trochę były za długie , to obciełam doły nogawek , postrzępiłam i jest git
Jest tu też w pobliżu sklep z markowymi butami już po przecenie a czasami jeszcze są dni , że jest np. od tej ceny 20 % lub więcej rabatu , to też tam zajżę. W prawdzie butów u mnie dostatek ale jak tu się oprzeć okazji

Jakoś żal mi się ciebie Stasia zrobiło , że wychowywałaś się tylko z dorosłymi ludżmi . A co , nie masz rodzeństwa ?
Ja zawsze miałam dużo koleżanek . Moja siostra i brat również. Ponad to co roku jeżdziłam do mojej ukochanej babci na wieś i tam też miałam kuzynki i kuzynów. Ja bardzo kochałam moją babcię ale dzisiaj , z perspektywy czasu , nie chciałam być przez nią wychowywana. Był nawet taki pomysł , że moja siostra u niej zostanie . Nawet już babcia załatwiła szkołę dla niej . Jednak mój ojciec twardo powiedział -" nie ". " Rodzeństwo ma się chować razem " - koniec i kropka. 
Ja dzięki rozległym kontaktom zarówno z rówieśnikam jak i różnym dorosłymi ( bo zawsze miałam jakąś ciocię ) myśle ,że nauczyłam się funkcjonować dość dobrze w społeczeństwie. Jestem otwarta na ludzi i ciekawa ich. I dla tego dziwi mnie to ,że bedąc w związku z moim facetem jakoś tak się odciełam od moich znajomych. Tak jakby on był całym moim światem. Myślę jednak ,że przyczyna tkwiła w tym , iż moje małżeństwo było do bani a ja strasznie oragnęłam być dla kogoś ważna. Kochana . W dalszym ciągu jestem ważna . Wiem o tym ale potrzebuję innych ludzi jak powietrza. No i chłopa o wrażliwości kobiety

Ja nie wiem co będę robić na emeryturze. Moja emerytura będzie niska. Co prawda płacę dodatkowo na prywatną ale nie wiem czy mi to starczy . Ja już powiedziałam moim dzieciom ,że jak będę żyła w ubóstwie , to każdy z nich ma mi dołożyć po 100 £ 
Może pojadę do Anglii Moja córka ma już zaplanowaną przyszłość . Także kiedy urodzi pierwsze dziecko , to może dorobię jako niania
A tak na poważnie , ja będę pracowała tak długo jak mi zdrowie pozwoli. Cenię sobie niezależność .

Pracowałam zawsze w budżetówce, składki leciały na ZUS.
Emerytura jest niewysoka, ale wyższa niż w prognozie(u Was też tak będzie).
Na emeryturze dorobicie, wtedy odczujecie znaczną poprawę budżetu. Pozdrawiam

Tak wiem i rozumiem, że samotność to nie to samo co być samemu.
Ja po prostu tak się czasem zastanawiam nad tym wszystkim do czego sama doprowadziłam i o tych moich marzeniach, które się spełniły. Siedzę tutaj na tarasie, jest naprawdę cudnie, ciepło i pięknie, patrzę na wodę, na zieleń i mam to czego chciałam i nie wiem teraz czy to jest TO?
Potem jadę do mojego mini mieszkanka, siadam na tatami i jest fajnie, mam to czego chciałam i znowu nie wiem czy to jest TO?
A ostatnio naszło mnie takie pytanie: siedziałam na pomoście tutaj nad jeziorem, patrzyłam w wodę i słuchałam trzcin szumiących na wietrze i zastanawiałam się: czy zorza polarna na Islandii musi być ważniejsza od siedzenia na pomoście tutaj?
Ja wiem, że wszystko jest w głowie i staram się to sobie w tej głowie układać, ale to nie jest łatwe, bo jednak jesteśmy uwikłani w wiele spraw i ciężko jest tak się po prostu odciąć i przestać myśleć. A tego chyba mi trzeba. 
A czy wy dziewczyny nie macie czasem DOŚĆ  bycia silną i nie marzy wam się, że przyjdzie jakiś pomocnik i za was wszystko załatwi? A potem grzecznie się usunie i pojawi znowu w potrzebie?
Ja jak tak was czytam to myślę sobie, że jesteśmy wszystkie SUPER, serio. Czytałam gdzieś, że kilka kobiet zrzuciło się na dom, który wspólnie wyremontowały i zamierzają tam razem zamieszkać na emeryturze, co wy na to?

Witajcie,

Znalazłam forum szukając informacji na temat pracy w uk jako live in care. Zarejestrowałam się i zaczęłam czytać od 1 strony, ale te wpisy z 2014 mogą być juz trochę nieaktualne. Czy mogłybyście doradzić jak najlepiej i najbezpieczniej zacząć? Wydaje mi się że na pierwszy raz lepiej i bezpieczniej pracować jako live in care, ewentualnie potem jako visit in care. Jakie jest Wasze zdanie?
Do pracy ma wyjechać mój mąż. "Znajomy" polecił agencje Berkeley i na tym się skończyło. Udało mi się znaleźć jakieś dwie opinie od dziewczyn z Polski, negatywne oczywiście, ze nie płacą jak podopieczny jest w szpitalu, że są "błędne informacje podawane przez biuro, brak odpowiedzi na maile, obietnice bez pokrycia, dopraszanie się o umowę". Czytałam tez  o The Good Care Group (tragedia podobno) i Christies Care (są plusy i minusy). Czy polecacie jakąś konkretną formę zatrudnienia? Zapewne przy self employed jest troche formalności , które mogą być wyzwaniem dla kogoś "świeżego" w UK.
Czy możecie polecić jakąś brytyjską agencję, która oferuje bezpieczne warunki dla kogoś kto chce wyjechać pierwszy raz i jego angielski jest na poziomie podstawowym.

Z góry dziękuję za pomoc

Dziękuję za tak szybką i obszerną odpowiedź:)
Będę w takim razie przeszukiwać 2017. Też myślimy, że taka droga będzie na początek najlepsza. Dlatego teraz pozostaje nam jedynie wybrać najlepszą angielską agencję.
Co do CV to nic nie podkręcaliśmy a to dlatego, że jesteśmy fizjoterapeutami z prawie 5 letnim stażem pracy, mam nadzieję, że to starczy.

IMO- in my opinion?

Dalia napisał:

Tak wiem i rozumiem, że samotność to nie to samo co być samemu.
Ja po prostu tak się czasem zastanawiam nad tym wszystkim do czego sama doprowadziłam i o tych moich marzeniach, które się spełniły. Siedzę tutaj na tarasie, jest naprawdę cudnie, ciepło i pięknie, patrzę na wodę, na zieleń i mam to czego chciałam i nie wiem teraz czy to jest TO?
Potem jadę do mojego mini mieszkanka, siadam na tatami i jest fajnie, mam to czego chciałam i znowu nie wiem czy to jest TO?
A ostatnio naszło mnie takie pytanie: siedziałam na pomoście tutaj nad jeziorem, patrzyłam w wodę i słuchałam trzcin szumiących na wietrze i zastanawiałam się: czy zorza polarna na Islandii musi być ważniejsza od siedzenia na pomoście tutaj?
Ja wiem, że wszystko jest w głowie i staram się to sobie w tej głowie układać, ale to nie jest łatwe, bo jednak jesteśmy uwikłani w wiele spraw i ciężko jest tak się po prostu odciąć i przestać myśleć. A tego chyba mi trzeba. 
A czy wy dziewczyny nie macie czasem DOŚĆ  bycia silną i nie marzy wam się, że przyjdzie jakiś pomocnik i za was wszystko załatwi? A potem grzecznie się usunie i pojawi znowu w potrzebie?
Ja jak tak was czytam to myślę sobie, że jesteśmy wszystkie SUPER, serio. Czytałam gdzieś, że kilka kobiet zrzuciło się na dom, który wspólnie wyremontowały i zamierzają tam razem zamieszkać na emeryturze, co wy na to?

Dalia, zastanawialam sie czy odpisac na twoje pytanie, bo chyba ty wiesz doskonale jaka jest odpowiedz, a tylko sie krygujesz tutaj, kokietujesz nas troche. Swoje juz przezylas, wiesz wiec tak naprawde co ci w duszy gra, pytania wiec sa raczej tylko pro forma?
Masz swietna sytuacje, domek, mieszkanko, niezaleznosc, wiec moze zbyt duzo dobrego i stad takie poczucie pustki, kiedy juz nie uwiera nic w zyciu, zadne realne problemy, zdrady, krzywdy, zle relacje -  jak przyslowiowy  kolec w bucie, - czyli nic nie odwraca uwagi od ciebie samej. A czy nie po to bezowocnie kobiety zajmuja sie latami cudzymi problemami, meza, tesciowej, rodzicow, w kieracie zalatwiania jeszcze tego i dla tamego 24 godz na dobe, jeszcze przed zasieciem przypominamy sobie, ze mamy komus cos  i ze on tego nie zrobil, o tamtym zapomnial...?
Bo tak jest zazwyczaj, ze kobiety boja sie uwolnic do bycia samej, bowiem ta przestrzen, ktora domyslam sie, ze odczuwasz, kojarzy sie z pustka, samotnoscia.
Świadomosc samotnosci w zyciu towarzyszy mi od wczesniej mlodosci, z roznych przyczyn. Kiedys myslalam, ze zwiazek, malzenstwo to jest wlasnie w doroslosci naturalny proces, by dopelnic siebie, ze wtedy odczuje ulge, ze do tego wlasnie nalezy dazyc. Wejscie w malzenstwo z takimi niedojrzalymi oczekiwaniami oczywiscie nie skonczylo sie dobrze. Duzo czasu zajelo mi zrozumienie, ze zajmowalam sie od dziecka zagluszaniem siebie.

Jestem przekonana, ze jestesmy jako ludzie samotni, tak sie rodzimy i tak umieramy. Taka jest przyrodzona kondycja ludzka, inny czlowiek moze tylko na chwile dodac przypraw do smaku naszej codziennosci, ale sa to epizody, po ktorych dobrze jest nauczyc sie czuc sie dobrze w swoim wlasnym towarzystwie. Ludzie sa nam bardzo potrzebni do zycia, ale nie wypelnia nas, jesli w nas samych nie ma umiejetnosci troszczenia sie o siebie, bycia ze soba. Istnieje oczywiscie pulapka samowystarczalnosci, kiedy przekroczylismy granice i zgorzknienie wynikajace z odciecia sie od swiata i ludzi przynosi wrażenie, ze inni nie są nam do niczego potrzebni, że przeszkadzają, ze są inwazyjni i meczacy. Nie o takim stanie umyslu pisze.

W okresach, kiedy dokuczał, czy dokucza mi wciaz taki glos, ktory sugeruje ciezka, trudno do zniesienia samotnosc, okazywalo sie zwykle, ze mialam jakis problem, z ktorym nie chcialam sie zmierzyc, uciekalam wiec od spotkania tego co bylo we mnie. Latwiej skupic sie na doraznym poczuciu krzywdy, jaka jest poczucie samotnosci, niz rozgrzebywac niepokojace emocje w sobie.
Stare mechanizmy, do ktorych neurony byly przyzwyczajone wytwarzaly znane mi wczesniej frustracje i ucieczki myslowe. W takich chwilach wlasnie wydawalo mi sie, jak w dziecinstwie, ze chcialabym aby mnie ktos wyciagnal z tej pustki, ulatwil codziennosc, ktos z zewnatrz oczywiscie. To jak sie okazalo jest mechanizm znany wszystkim ludziom z dziecinstwa, odwolywanie sie do tesknoty za opieka kogos wyidealizowanego. Rodzic zdejmowal z nas ciezar,  zdanie sie na niego przynosilo ulge.

Emocje o ktore pytasz sa naturalna czescia procesu dojrzewania Rosniemy od dziecka do wolnosci, do bycia ze soba samym - taka jest kondycja czlowieka - tylko nie uczymy sie od dziecka byc ze soba, spelniamy wiele funkcji, dostajemy zadania, mamy obowiazki wobec kogos zawsze, w relacji. Kiedy dziecko siedzi w bezruchu, nie odzywa sie rodzice wpadaja w panike, zagaduja, zajmuja, sadza, ze to przejaw choroby. Ale niestety tylko w bezpiecznym otoczeniu uczymy sie radzic sobie z emocjami, dlatego kiedy konczy sie dziecinstwo nasze szanse na nauczenie sie nowych prawidlowych emocji, w tym odczucia samotnosci i wylaczenia scislych codziennych zaleznosci z innymi ludzmi, dramatycznie maleja.  Daletgo szukamy w religiach wschodu tego, czego nie nauczylismy sie jako dzieci.

A już na posterunku - przyjechałam dzisiaj na tę małą wyspę.

Stasia - ja jestem zadowolona, lubię być sama, tylko czasem mam za dużo czasu i wtedy myślę... Jasne, że mi się wszystko dobrze ułożyło, wiem. Mam sporo szczęścia w tym moim kołowrocie - jest ok.

Zostawiłam babkę w dobrej kondycji, ona ma problemy z poruszaniem, utrzymaniem równowagi, ale jak wyjeżdżałam w lipcu było bardzo dobrze, dostaliśmy nowy sprzęt i babka naprawdę świetnie sobie radziła. Już po dwóch tygodniach zmienniczka pisała do mnie, że babka nie może sama wstać z krzesła, że ledwo chodzi, że ją trzyma cały czas w wózku i takie tam. Nie wiem o co chodzi, serio nie kumam tego. Dzisiaj babka szła ze mną do kibla, wstała z fotela z moją małą pomocą, zrobiła całą toaletę przy umywalce. Zawsze jak tu przyjeżdżam - pierwszy tydzień jest słaby, babka ledwo daje radę, potem jest dobrze. zobaczymy jak będzie tym razem. Widzę, że zmienniczka nie je z nią przy stole, tylko daje jej stolik i nie mam pojęcia jak babka je swoje mleko siedząc w fotelu przy tym mini stoliku??? Mamy super shower chair, naprawdę dla mnie to jest świetna rzecz, babka sobie siada, pcham ją do łazienki, robimy prysznic, porządnie jej mogę umyć tyłek, bo to krzesło to taki commode na kółkach, a zmienniczka tego  NIE  UŻYWA - dlaczego? Nie wiem. Ja będę robić po swojemu i zobaczymy, co będzie. Jeśli znowu wyjdzie na moje to znaczy, że ona robi coś nie tak. On ględzi jak najęta i tu może być problem, bo zamiast powiedzieć babce, co ma robić to ta gada i gada, babka prawdopodobnie traci kontekst i się wyłącza. I jeszcze coś, wiecie ja nie mogę znieść jak opiekunka całuje klienta, raaaany, to mnie po prostu brzydzi. Nigdy tego nie robię. A ta bierze babkę i całuje ją kilka razy. Fuuuj! A może wy też całujecie klientów? Jeśli tak, to sorry za moje uwagi, ale ja nie mogę...

Bożencina - powiem ci, że zupełnie nie wiem jak to wygląda w mojej firmie, ale mniemam, że klient umiera to opiekunka chyba się wynosi, czy ktoś jej płaci? Nie wiem, wiesz Stasia coś na ten temat? Bardzo możliwe, że to zależy od rodziny.

Dalia napisał:

A już na posterunku - przyjechałam dzisiaj na tę małą wyspę.

Stasia - ja jestem zadowolona, lubię być sama, tylko czasem mam za dużo czasu i wtedy myślę... Jasne, że mi się wszystko dobrze ułożyło, wiem. Mam sporo szczęścia w tym moim kołowrocie - jest ok.

Zostawiłam babkę w dobrej kondycji, ona ma problemy z poruszaniem, utrzymaniem równowagi, ale jak wyjeżdżałam w lipcu było bardzo dobrze, dostaliśmy nowy sprzęt i babka naprawdę świetnie sobie radziła. Już po dwóch tygodniach zmienniczka pisała do mnie, że babka nie może sama wstać z krzesła, że ledwo chodzi, że ją trzyma cały czas w wózku i takie tam. Nie wiem o co chodzi, serio nie kumam tego. Dzisiaj babka szła ze mną do kibla, wstała z fotela z moją małą pomocą, zrobiła całą toaletę przy umywalce. Zawsze jak tu przyjeżdżam - pierwszy tydzień jest słaby, babka ledwo daje radę, potem jest dobrze. zobaczymy jak będzie tym razem. Widzę, że zmienniczka nie je z nią przy stole, tylko daje jej stolik i nie mam pojęcia jak babka je swoje mleko siedząc w fotelu przy tym mini stoliku??? Mamy super shower chair, naprawdę dla mnie to jest świetna rzecz, babka sobie siada, pcham ją do łazienki, robimy prysznic, porządnie jej mogę umyć tyłek, bo to krzesło to taki commode na kółkach, a zmienniczka tego  NIE  UŻYWA - dlaczego? Nie wiem. Ja będę robić po swojemu i zobaczymy, co będzie. Jeśli znowu wyjdzie na moje to znaczy, że ona robi coś nie tak. On ględzi jak najęta i tu może być problem, bo zamiast powiedzieć babce, co ma robić to ta gada i gada, babka prawdopodobnie traci kontekst i się wyłącza. I jeszcze coś, wiecie ja nie mogę znieść jak opiekunka całuje klienta, raaaany, to mnie po prostu brzydzi. Nigdy tego nie robię. A ta bierze babkę i całuje ją kilka razy. Fuuuj! A może wy też całujecie klientów? Jeśli tak, to sorry za moje uwagi, ale ja nie mogę...

Bożencina - powiem ci, że zupełnie nie wiem jak to wygląda w mojej firmie, ale mniemam, że klient umiera to opiekunka chyba się wynosi, czy ktoś jej płaci? Nie wiem, wiesz Stasia coś na ten temat? Bardzo możliwe, że to zależy od rodziny.

Dalia, pewnie zmienniczce tak było wygodniej, to babki nie oblewala woda. Niektorym wystraczy jak umyja babke flanela, uznaja ze czysta. Moze sama tez boi sie wody - ta twoja zmienniczka
Klopot oczywiscie inny zauwazylas, ze w takim wieku, wylaczanie posiadanych nawet w szczatkowym zakresie sprawnosci u staruszkow, przyspiesza proces niedoleznienia, staja sie bardziej zalezni od pomocy opiekuna. To wkurzajace, ze zostawiasz babke w miare samoobslugowa, a zastajesz wylaczona.
Zrob tam swoje porzadki

Bozencina, nie wiem jak to jest w agencjach angielskich, bo jeszcze nie mialam tak, zeby mi klient umarl. Bylo tak, ze poszedl do szpitala na dobe, ale nie zauwazylam potracenia z wyplaty za 1 dzien.  Mysle jednak, ze nie ma tu zadnego okresu wypowiedzenia, o jakim ty pisalas. W sensie wypowiedzenia z placementu. Jesli agencja ma prace gdzie indziej od razu, to przekieruja, jak nie ma, wysla do domu, falszywie sugerujac, zebys sobie odpoczela, by za kilka dni wzywac do uk, bo jakas dziura im sie zrobila w grafiku - tak miala znajoma opiekunka.
Inna znajoma, ktora pracuje prywatnie, ustalila sobie, ze dostaje kase za pobyt w szpitalu, bo w koncu jest na stand by, odwiedza co 2 dni babke w szpitalu, wiec dlaczego mieliby cos jej potracac. Jak jej babka zmarla, rodzina sama zaoferowala by zostala jeszcze w mieszkaniu, zanim znajdzie inna prace. Mieszkala u nich chyba 3 tygodnie. Mysle wiec, ze to bardzo indywidualne.

Moja babka juz weszla w tryb sprzed mojego urlopu. Od wyproznienia, do zaparcia i abarot Dzis mamy dzien Q, wiec poszla spac po, jak zwykle. Ja tymczasem czekam, az mi tarta migdalowa z wisniami wystygnie, by zasiasc w fotelu i sie rozkoszowac smakiem

Tak sobie myślałam z tym całowaniem babki
Ja to wogóle nie jestem skora do całowania kogokolwiek . No , chyba ,że jest to mi bliska osoba i czuję tę bliskość.  Zdarzyło mi się przytulić jakąś babkę czy dziadka na powitanie ( jak to był np. powrót na stelle )  czy pożegnanie  . Ale żeby tak całować . Nie. Babka ma swoje dzieci  czy wnuki i niech oni ją całują . Ja nie jestem od tego . To nie jest zakres moicch obowiązków . Nigdy nie uzurpowałam sobie bycia kimś wyjątkowym w kontaktach klient - ja.
Wogóle to się brzydzę fałszem i hipokryzją. Nie mylić tu , że jestem niemiła . Poprostu  trzymam dystans. Zleży on od tego jakie żywię uczucia do klienta.  Oczywiście uczę się tego bo naturalnie jestem bardzo otwarta . Rzekła bym- serce na dłoni . Jednak już tyle razy po tych łapach dostałam , że  teraz moim motto jest " dystans , kurwa dystans  bo wszyscy  zginiemy " 

Dalia napisał:

Babka jakaś wycofana, zgaszona - jak ślimak siedzi w swojej skorupie. Wydaje mi się, że zmienniczka ją dominuje, nie pyta, nie daje wyboru, robi to co ONA chce i lubi. Zamiast iść na spacer, targa babkę dzień w dzień na karty z innymi babkami, i siedzą tam przez 2 godziny. Babka lubi grać, ale nie codziennie, to przesada i powód jej zmęczenia. Wydaje mi się, że ona się poddała po prostu.
I tak się zastanawiam nad tym, co ty Stasia pisałaś o "swojej" babce, jak się przestraszyła pielęgniarki, bo twoja poprzedniczka jej zafundowała nie lada stres. Kogo to obchodzi tak naprawdę? Poza nami? To przykre, bo i ty i ja znamy nasze babki, i wiem, co im trzeba, ale KOGO  TO  OBCHODZI? Nie wiem czy mam o tym rozmawiać z córką, bo tak właściwie po co? Przecież ona musi widzieć, że matka jest wycofana i przygnębiona, tak jest zawsze jak ja wracam, zawsze. Jestem tu piąty raz. Córka widzi, ale i tak jest happy, więc po co drążyć?
Będę robić swoje, zmienniczka niech robi swoje i tyle. To chyba najlepsze wyjście.
Graty poprzedniczki są wszędzie, w każdym pokoju coś zostawia. Jak przyjechałam śmierdziało mi coś w kuchni, nie wiedziałam co to, dopiero dziś dogrzebałam się śmierdzących, zgniłych warzyw w szufladzie w lodówce. Ale powiedzcie: kogo to obchodzi? To nie pierwszy raz, ona zawsze zostawia stare jedzenie, ale tym razem śmierdziało - tylko, co z tego? Córka, firma albo babka da mi nagrodę, że umyłam lodówkę? Że idę z babką na spacer zamiast siedzieć godzinami z innymi staruszkami i gadać, gadać i gadać? Podczas gdy babka siedzi i gaśnie?  Zmienniczka po prostu ma osobowość kompletnie nie pasującą do babki, ale kogo to obchodzi...?

Dzis dopiero przeczytam ten twoj wpis Dalia. Nie wiem czemu, ale przeoczylam. Idealnie wpisuje sie w moje dzisiejsze wnioski o babce i opiekunkach.

Ja napisalam maila do wnuczki, opisalam ten placz, przypomnialam, ze babka ma papiery, legalizujace pozostawienie jej w domu, ze o to prosila, zanim demencja zlasowala jej mozg. Bo dowiedzialam sie, ze tamtej nocy agencja zadzwonila do wnuczki, chcac potwierdzic, ze zabiora ja do szpitala, byl tez lekarz na miejscu i wszyscy chcieli na sile wyslac babke do szpiatal i ta wnuczka sie zgodzila, wbrew 'best interest' babki. A babka w nocy po prostu usiadla na podlodze obok lozka, a jednoczenie miala UTI, ktore wzmacnialo efekt zagubienia gadania bez sensu, ale ktore mozna bylo leczyc w domu, tak jak robilam to przez ostatnie 2 lata. I tez podnosilam ja z podlogi w srodku nocy, nie raz. No ale wzieli ja na 5 dni do szpitala, z weekendem w srodku. Ale jak napisalas, kogo to obchodzi?
Ja bym mimo wszystko porozmawiala z corka i powiedziala, to co napisalas, co widzisz. Powinna powiedziec opiekunce, to samo, ale jako swoje oczekiwania. Inaczej tamta to oleje.
Masz racje, ze nikogo to nie obchodzi, poza takimi nieszczesnicami jak my, w ktorych zywa jest jeszcze jakas nic wspolczucia dla demencjusza, ktore widza w pdp czastke siebie na stare lata, a nie mebel.
Moja przeraza mysl, ze zostaje sama, ale ci co ja odwiedzaja nie moga odpuscic formalnych pozegnan, zwrocenia sie do babki slowami: I'm leaving now, see you  next xxx" Babka w dniach wiekszego przeblysku staje sie nerwowa po takich slowach, pinscet razy musze zapewniac ja, ze ja jestem caly dzien, cala dobe, ze nie zostaje sama... Strasznie wyczerpujace i tak wciaz i wciaz, ten sam scenariusz. Godzinowka rzekla: 'Ale JA nie moge tak wyjsc bez pozegnania" - odparlam, ze jak najbardziej moze i powinna. To samo z pukaniem do drzwi, kazde pukanie wzbudza babki niepokoj, bywa, ze pol dnia potem slyszy pukanie, na sile wstaje z fotela, szarpie drzwi, bo ktos puka. Jest kartka na drzwiach, ze maja nie pukac, nie dzwonic, dzwonek odlaczylam, ale to pukanie przekracza mozliwosci niektorych... Albo konwersacje - babka potzrebuje drzemek, aktywnosc opiekunek musi byc dostosowana do babki przeciez, a ta jedna jak przychodzi, to przerywa co chwile babce sen, wybudza ja, gadajac jakies komunaly o ogrodzie i pogodzie. I babka jest wybita z rytmu, nie chce potem jesc, bo jest zmeczona, musze ja klasc do lozka, zeby odespala godzine, a potem znowu podnosci, ubierac i dopiero dawac obiado/kolacje. Rozwalaja mi rutyne kompletnie, babka dwa razy dziennie ma rutualy poranne, bo nie rozumie, ze byla w lozku na drzemce. Rece opadaja Ale komisja kontrolna zobaczy, znaczacy wzrost liczby godzina w grafiku agencji, och jacy pracowici - po kiego przychodza codziennie, przestalam sie zastanawic. Ale nie ma to zwiazku ze stanem babki, ani moimi przerwami, ani tym bardziej wzrostem troski Nie wiem, czy bylam juz taka cyniczna wczesniej, czy nauczylam sie tego raczej tutaj, patrzac na ten kraj, system i ludzi.

Dzis mam dzien wlasnie z pukaniem, demencja daje dodatkowo takie objawy, jakby kaseta sie zapetlia w mozgu, jedno zjawisko mozg babki odtwarza w nieskonczonsc, wysprzeglony zupelnie ze swiadomosci, czy to dzien, czy noc i ile razy to juz sie zdarzylo. Juz lezy w lozku , ale w glowie tasma sie kreci, wiec gada do siebie i pewnie bedzie w nocy lazic do drzwi, sprawdzac, szarpac, otwierac, bo kiedys cos tam pukalo. Ale opiekunki, goscie wychodza do swoich domow, a to ja zostaje potem z babka i jej zapetlona glowa

Moja glowa tez ostatnio nie najlepiej strasznie mnie boli od kilku dni, i ze snem nie najlepiej, nawet mimo moich piguleczek.
Jutro mam 4 godziny 'wolnego', na razie tylko dlatego, ze nie przyslali nikogo na nasiadowke w piatek. Mam zamiar popedałowac do miasta na leniwe lazenie po charitach, ale obawiam, sie, ze wlasnie zacznie wtedy padac

I tu się Stasia mylisz - można nie siedzieć z rodziną na święta. Gwiazdkę spędziłam w UK tylko raz u babki Trupa. Postanowiłam zostać, bo wiedziałam, że nikt nie przyjedzie. I tak było, babka i ja. Rodzina przyjechała po świętach jak już mnie nie było. Ale to była wyjątkowo olewająca rodzina, syn przyjeżdżał raz na 4 miesiące.
Oczywiście tutaj będzie inaczej. Tzn. ta rodzina jest naprawdę w porządku, taka jakaś mało angielska, chociaż i tak im nie ufam.
Na Wielkanoc np. mogłam iść do nich, ale nie poszłam, wykorzystałam dzień wolny i pojechałam do Birmingham, było super.
Zobaczymy jak to będzie, bo zmienniczka coś kręciła nosem, ale olewam to. Ona miała Christmas w zeszłym roku, ja biorę dyżur w tym.
To fajną masz tę rodzinę, to miłe, że cię zapraszają. W październiku mija rok jak tu przyjechałam i mogłabym zostać aż babka umrze, ale nie wiem czy nie popadnę w konflikt ze zmienniczką. Na razie jest ok, ale wkurza mnie parę rzeczy.

Powiem tak - nie wczuwam się, staram się nie angażować, nie zaprzyjaźniać, bo doskonale wiem, że jak tylko rodzinie coś nie będzie pasować pozbędzie się mnie bez zbytnich ceregieli. Tego się nauczyłam przez 5 lat i to mi odpowiada. Bo pozwala na trzymanie dystansu i tak jak ty Bożencina, robię tylko to, co do mnie należy. Olewam resztę i olewam babkę, naprawdę ona mnie obchodzi tylko jako moja klientka i pracuję tak, żebyśmy się dogadywały i żeby dla obu był to dobry czas. Na tym koniec. Jestem miła, uprzejma, ale trzymam dystans.
Stasia może faktycznie za długo jest w jednym miejscu. Pamiętam babkę Trupa, wracałam tam przez 2,5 roku i w końcu odeszłam, bo miałam dość, chciałam zmiany. A to był dobry placement. Tutaj jest bardzo dobrze, ale nie wiem czy z taką zmienniczką dam radę ciągnąć. Zobaczymy. Może da się w ten sposób, że ja robię swoje, ona robi swoje. Tylko, że ona syf zostawia, piekarnik i mikrofala brudne, z pewnością nie przetarła ich ani razu przez 6 tygodni pobytu, ubrania babki pogniecione chociaż mówiłam: nie pakuj do suszarki! Ale stwierdziłam, że mam to w dupie. Jeśli córce to nie przeszkadza, to po prostu odkładam na półkę pogniecione swetry i ich nie używam.
Ja wiem, co będę robić jak będę stara: będę siedzieć na tarasie mojej chatki i patrzeć na las, na jezioro. Będę zbierać grzyby, a przedtem dam dzieciom do zrozumienia, żeby bez skrupułów zutylizowały mnie jak już nie będę dawała rady.  
A jak tam sprawy sercowe Bożencina?

Ostatnio edytowany przez Dalia (2019-09-03 17:34:33)

Dalia napisał:

Powiem tak - nie wczuwam się, staram się nie angażować, nie zaprzyjaźniać, bo doskonale wiem, że jak tylko rodzinie coś nie będzie pasować pozbędzie się mnie bez zbytnich ceregieli. Tego się nauczyłam przez 5 lat i to mi odpowiada. Bo pozwala na trzymanie dystansu i tak jak ty Bożencina, robię tylko to, co do mnie należy. Olewam resztę i olewam babkę, naprawdę ona mnie obchodzi tylko jako moja klientka i pracuję tak, żebyśmy się dogadywały i żeby dla obu był to dobry czas. Na tym koniec. Jestem miła, uprzejma, ale trzymam dystans.
Stasia może faktycznie za długo jest w jednym miejscu. Pamiętam babkę Trupa, wracałam tam przez 2,5 roku i w końcu odeszłam, bo miałam dość, chciałam zmiany. A to był dobry placement. Tutaj jest bardzo dobrze, ale nie wiem czy z taką zmienniczką dam radę ciągnąć. Zobaczymy. Może da się w ten sposób, że ja robię swoje, ona robi swoje. Tylko, że ona syf zostawia, piekarnik i mikrofala brudne, z pewnością nie przetarła ich ani razu przez 6 tygodni pobytu, ubrania babki pogniecione chociaż mówiłam: nie pakuj do suszarki! Ale stwierdziłam, że mam to w dupie. Jeśli córce to nie przeszkadza, to po prostu odkładam na półkę pogniecione swetry i ich nie używam.
Ja wiem, co będę robić jak będę stara: będę siedzieć na tarasie mojej chatki i patrzeć na las, na jezioro. Będę zbierać grzyby, a przedtem dam dzieciom do zrozumienia, żeby bez skrupułów zutylizowały mnie jak już nie będę dawała rady.  
A jak tam sprawy sercowe Bożencina?

Czy sie wczuwam, czy nie wczuwam, nie wiem. Roznimy sie sytuacja zyciowa i potrzebami, dla mnie ta praca to byc albo nie byc, mam petle finansowa na szyi i musze pilnowac tego, co generuje niezbedny comiesieczny dochod. Tak sie sklada, ze to babka jest gwarantem owego dochodu, a co niezmiernie istotne, jest latwa w obsludze i nie absorbujaca, wiec moge sobie mieszkac w uk, przy okazji wykonujac przy babce kilka czynnosci, jako nieunikniony koszt owego pomieszkiwania. I za to, ze sobie tu na calkiem dobrym poziomie mieszkam, jeszcze dostaje za kazdy dzien kase. Mam duze koszty osobiste: samotnosc jak latarnika lub osadzonego, rezygnacja z tego co bylo moja codziennoscia, porzucenie domu, zwierzat, w miedzyczasie wiele sie w PL w mojej rodzinie wydarzylo zlego, co musialam wytrzymac siedzac z demencyjna babka. Ale ja nie widze innego wyjscia, zaden maz nie zarabial nigdy ze mna razem na mieszkanie, nie dostalam nic od rodzicow. Pracuje sama od 21 roku zycia na siebie. Jak zakoncze sadowy spor o umowe kredytowa, mam nadzieje odetchne. No chyba, ze wygram w lotto w miedzyczasie lub poznam "przystojnego bruneta" z pieniedzmi, ktory rzuci mi caly swiat do stop
Chetnie zamienilabym ta robote na office, sklep, cokolwiek normalniejszego, ale  z powodow finansowych nie moge. Nie moge tez sobie brac przerw jak wy to robicie, musze zarabiac miesiac w miesiac i na razie nie ma nikogo w PL, kto by mi ulzyl w tym zakresie.  Dlatego wkurza mnie zaburzanie rutyny, bo poukladalam sobie placement, babka miala co potrzebne, ja mialam swiety spokoj, jako premie za te chujowa robote i przeciekajace mi przez palce zycie. Rozregulowanie babki, to wiecej pracy dla mnie, dodatkowe oczy i nieprzychylne jezyki takze mi tu nie potrzebne.

Dzis miala babka 4 godziny z angielska opiekunka, wracam, babka spi w lozku, tak jak mialo byc, przed wyjsciem przekazalam  co musi zrobic, kiedy, zostawilam dodatkowo na kartce rozpiske co i kiedy ma robic, jedzenie naszykowane, w kuchni wszystko pod posilki przygotowane.
Mysle super, niech pospi do 17ej jak zwykle, to zje z ochota obiad, i dzien bedzie udany. Ale opiekunka zaczyna gadac glosno, jakby starala sie popisac, wyliczajac co babka robila, co pila. Przyciszam, zaciagam ja do kuchni, proszac zeby babki nie budzila, ale ona kiwa glowa, patrzy na mnie i odwraca sie i idzie do niej i zagaduje w lozku. Ki chuj, mysle? Glucha, czy glupia? No i wybudza babke, zaprowadza do fotela, sadza. Ja podchodze i stojac blisko babki siedzacej w fotelu, czuje silny zapach moczu. Pytam, zmienniczke, czy babka byla w wc - Byla, byla! - smieje sie, Szla sama z balkonikiem, bless her, ona jest great i taka nice - słysze. Pytam, czy zmieniala jej pampersa? - Nie, bo byl suchy. OK, mysle sobie, ale cos mi nie pasuje.  Zmienniczka pakuje torbe i wychodzi. Wtedy podnosze babke i zagladam pod kiecke, a babka ma niepodciagniety pamers, w wokolicach kolan i tak spala w lozku (drzemka) i teraz siedzi w fotelu.
I na chuj mi taka zmienniczka? Kto teraz bedzie zmienial posciel i prał fotel? Bez zmienniczki, babka by siedziala i spala w fotelu cala moja przerwe i bylby swiety spokoj.

Jest w agencji inna fajna mloda rumunka, zgadalysmy sie, obie prosilysmy w office, zeby ja przyslali na owe 4 godziny, raz w tygnodniu. Widzialam jak obsluguje babke, nadaje sie - uwazna, ale wyluzowana, wie o co chodzi, wie jak i co robic, zeby sie nie narobic, ale zeby szkody nikomu nie zrobic. Ale nie, powiedziano, ze zapewne bedzie przychodzila ta angielka z dzisjeszej przerwy. No to jak mam sie nie wkurzac?

Stasia - no przecież ja ciebie doskonale rozumiem. Wiem jak to wkurza, że coś co wypracowałyśmy przez parę tygodni i świetnie działa jest nagle zmieniane nie wiadomo po co. Tzn. wiadomo, żeby zaimponować w biurze i nagadać na głupią opiekunkę z Europy wschodniej.
W zeszłym roku 4 razy byłam u kobiety z SM, ona jest w bardzo kiepskim stanie, w ogóle się nie rusza, jest z nią słaby kontakt, ale znałam ją na tyle, że rozumiałam co chce, umiała odpowiedzieć Yes/No.  Była wypracowana daily routine i to wszystko dobrze działało. Przyjechała jakaś idiotka, nota bene Angielka, i wszystko wywaliła do góry nogami, bo pdp potrzebuje stymulacji!!! przestała ją kłaść do łóżka na drzemkę, bo ona potrzebuje stymulacji, jeżeli już ją położyła to w pozycji siedzącej, otwarte okno, odsłonięte zasłony - no żesz kurde jak można odpoczywać w takich warunkach!!!
Ona nie potrzebowała stymulacji, potrzebowała odpoczynku i spokoju. Pamiętam, że wysmarowałam maila do managerki, że pdp nie jest w stanie się ruszyć sama, co oznacza, że jeśli rano zostanie posadzona w fotelu i nikt nie zmieni jej pozycji (tam był hoist) ona tak siedzi do wieczora, po to między innymi kładłyśmy ją do łóżka, żeby zmienić pozycję. Już nie pamiętam czy był jakiś odzew, chyba tak jak napisałam wcześniej - kogo to obchodzi?
Ja miałam szczęście do zmienniczek u babki Trupa, 1,5 roku z Łotyszką i 1 rok z Portugalką - super nam się pracowało, bo wszystko robiłyśmy tak samo, a jeśli cokolwiek chciałyśmy zmienić, zawsze się konsultowałyśmy. I ja chciałam robić ten placement teraz z Łotyszką i wszystko było ustalone z biurem i z córką babki, ale ona mogła dopiero od stycznia no i przyjechała głośna Greczynka i córka wylała Łotyszkę nic mi nawet nie mówiąc, dlatego piszę, że rodzina miła i fajna, ale nie ufam im za grosz. Obawiam się, że Greczynka mnie tu zastąpi na dobre, bo za bardzo się różnimy i na dłuższą metę chyba nam się współpraca nie ułoży. Nie chcę córce babki mówić, że ona zostawia brud, że zmienia sposób kąpania babki, że trzyma ją cały dzień w wózku, że nie jedzą przy stole, bo myślę, że nikogo to nie obchodzi.
Także Stasia rób po swojemu i staraj się nie wkurzać, przyjmij, że Angielka jest głupia a z głupim nie wygrasz.
Ale pamiętam jak tutaj na forum, jedna z forumowiczek śmiała się ze wskazówek jakie dała jej raz poprzedniczka. Była to lista z rysunkami, co, jak, kiedy i dlaczego. Ja akurat uważam, że to bardzo ważne, żeby nic nie zmieniać jeśli jest jakaś wieloletnia rutyna, bo to burzy wszystko a potem jak Stasia napisałaś, to my zostajemy z klientem same, bo inni wychodzą. I my się użeramy. I to co jednemu może się wydawać śmieszne, np fakt, że kanapki mają być trójkątne a nie prostokątne dla babki może być absolutnie konieczne.
Ale wiesz jak jest, lepiej z mądrym zgubić niż z głupim znaleźć.
Więc myśl o sobie i powiedz głośno, że to ty zostajesz z babką a nie ona. Ja tak raz powiedziałam synowi babki Trupa, bo mnie wkurzyła sytuacja jak jakaś idiotka mi odwołała wizytę domową lekarza!!! Ale nikogo to nie obeszło, ja walczyłam z UTI i babką biorącą się do rękoczynów. Szkoda gadać. Stasia współczuję ci, ja miałam naprawdę świetne kobiety hourly - one mi bardzo dużo pomogły i pokazały jak pracować. I to same Angielki, więc nie ma reguły na te rzeczy. Teraz za to mam beznadziejną zmienniczkę, ale powtarzam sobie, że nic na to nie poradzę dopóki rodzina nie stwierdzi, że chce zmian, a może oni zmienią mnie?

Ostatnio edytowany przez Dalia (2019-09-03 23:09:58)

Stasiu kochana , moja wirtualna przyjaciółko ( jeno nas trzy zostały ) , z kąd ci przyszło do głowy ,że cię krytykuję . Napisałam tylko jak ja widzę twój problem z mojej perspektywy. Nie wiem czy kojarzysz mój post gdzie pisałam , że miałam depresję. Autentycznie . 6 tygodni leżałam w psychiatryku a potem 3 miesiące chdziłam na terapię. Nie wiem co dokładnie było przyczyną mojej depresji . Dostałam ją jednak w momencie kiedy , żekłabym . miałam spokojne życie. Pracowałam wtedy u" babki od obory". 4 lata. I chociaż babka była kumata to przez te cztery lata znałam każde drzewo w tej wsi , każdą krowę. Mniemam , że jedną z przyczyn mojej depresji było obcowanie z starym człowiekiem i monotonia jaka za tym idzie.
To między innymi miał autor na myśli
Dodam tylko , że siostra mojego faceta , która jest doktorem nauk medycznych powiedziała " z wszystkich znanych mi osób,  byłaś ostatnią osobą , o ktorej bym pomyślała , że dopadnie ją  depresja "
Ja sama jak to wspominam , to mam wrażenie , że to mi się nie zdażyło , że to był jakiś film. Nie . To się zdażyło .

Ostatnio edytowany przez bozencina50 (2019-09-04 22:38:01)

Bożencina - tak trzymać, wariatko.

A tak serio - to jak ty trafiłaś na tę terapię? Ktoś ci pomógł? Ktoś ci powiedział, żeby spróbować? Bo przecież ludzie z depresją nie bardzo sobie zdają sprawę z choroby i rzadko proszą o pomoc.

Stasia - jak sobie radzisz? Kupiłaś coś w charitach? Ja jestem tu tydzień i wydałam dopiero 2f na coś bardzo ładnego, co zamierzam powiesić w mojej mini kuchni.

"Moja" babka ok, wraca do normy, daje radę wstać i chodzi z chodzikiem. To mnie trochę zniechęca, bo zostawiam babkę naprawioną a po 6 tygodniach odbieram zepsutą (dobrze to nazwałaś Stasia ) Jeśli wszystko będzie dobrze przez czas mojego pobytu powiem córce, że mam dość  zaczynania za każdym razem od początku. Wypracowuję sobie strategię, babka się uczy, zapamiętuje, robi potem wszystko jak trzeba a jak wracam jest wszystko do kitu. a wiecie jakie to ważne jak np. masz opracowaną metodę siadania na wózku, albo ustawiania balkonika w odpowiednim miejscu, albo wstawania z łóżka. Wszystko to babka potrafi a potem kurna, nie wiem, co się dzieje, że moją ciężką pracę szlag trafia. Wkurza mnie to.

Dalia napisał:

A tak serio - to jak ty trafiłaś na tę terapię? Ktoś ci pomógł? Ktoś ci powiedział, żeby spróbować? Bo przecież ludzie z depresją nie bardzo sobie zdają sprawę z choroby i rzadko proszą o pomoc.

Ja sama poszlam do psychiatry, jak juz nie dawalam rady wstac z lozka. Ze wzgledu na dziecko, poszlam po leki, by sprawiac lepsze wrazenie i nie dolowac go swoim stanem. No i lekarz dawal zwolnienia, wiec musialam stawiac sie chociazby po nie, by nie zawalic dachu nad glowa dzieciaka, bo gdzie bysmy sie podziali?, wiec to byl kluczowy motywator by do niego pojsc, a jak juz przyszlam, to poddawalam sie temu co mi mowil, ze mam robic, co brac etc. Gdyby nie ten strach, to bym z wyra nie wstala. Obcielam wtedy swoje wlosy na zero, bo wczesniej nosilam dredy, przytylam 15 kg, poza tym nic nie pamietam z tego okresu.

Wysłałam ci maila na adres podany na forum.

O wy zdrajczynie jedne Przeniosłyście się na fejsbuka .
Ja mam tu na forum adres meilowy , do którego zapomniałam hasła . Może , któraś z was mnie też zaprosiła ? Jakby ktoś coś,  to wariatka jeszcze tańczy
Możecie napisać do mnie na forum to ja się skontaktuję .

Co do waszych pytań - ja się nie zgłosiłam dobrowolnie na terapię. Najpierw dałam się zamknąć w domu bez klamek a potem tam, kiedy miałam już wyjść na wolność  ,  zaproponowali mi terapię. Było to coś takiego jakoby powrót do świata ludzi " normalnych "
W szpitalu wlądowałam bo moja depresja nie pozwalała mi na normalne funkcjonowanie. Nie byłam w stanie myśleć. Sklecić samodzielnie zdań złożonych . Nie mogłam spać , jeść ( schudłam 14 kg )  Wkółko łaziłam nie mogąc się na niczym skupić . Nie mogłam czytać , oglądać telewizji. Ciąglę miałam gonitwę myśli . Nie odczówałam żadnych emocji i to było najstraszniejsze. Nawet jak wyobraziłam sobie , że umrę to tylko szkoda mi było córki .Tego jak ona to zniesie.
Dopuki był mój facet to jakoś funkcjonowałam .Myłam się , jadłam coś tam .  On się naprawdę mną w 100 ℅ zaopiekował . Jednak zbliżał siè nieuchronnie ternin jego   wyjazdu do pracy i jego siostra skonsultowała  się ze swoją  koleżanką ( ordynator odziału psychiatrycznego ) i ta zaleciła   mi wizytę u lekarza  w poradni , w szpitalu gdzie ona pracuje ( ja  już byłam pod " opieką " lekarza psychiatry ) . Po kilku wizytach lekarka zaproponiwała mi leczenie stacjonarne. Ja się zgodziłam bo już nie widziałam dla siebie ratunku. W między czasie byłam ( z facetem bo sama bym nie doleciała )  też w  Anglii gdyż myślałam , że widząc moje dzieciaki ,  przejdzie mi . Niestety . Dzieciaki jak mnie zobaczyli to byli przerażeni.  Żadne nie powiedziało mi  tego wprost .  Nawet mój młodszy syn , który nie wierzył w coś takiego jak depresja , skapitulował. Już mieli taki pomysł ,że córka , która ma w Anglii najmniejsze zobowiązanie przyjedzie mną się opiekować  .
Do psychiatryka trafiłam podczas remontu szpitala . W tym czasie przyjmowali tylko trudne przypadki bo liczba pacjentów byla ograniczona. Normalnie odział ma jakoby dwa pododziały - A i B. A - ciezkie przypadki . Jesteś tam odciety od świata. Nie ma telefonu , radia , telewizora. Na odziake B już to wszystko masz a w związku z tym ,że był remont wszystkie przypadki ( kekkie i cieżkie ) były razem . Stąd te moje kwiatki , o których pisałam we wcześniejszym poście.
Stasia - ja nie wiem czy to jest odwaga Poprostu w dupie to mam co o mnie pomysli jakaś głupia  baba . Piszę to do mądrych ludzi. Piszę to po to by powiedzieć , że takie żeczy się zdarzają. To nie jest fikcja literacka. A to czy jakas tam Lissa , czy inna fraun , kryjąca się za tym nikiem ( a swoją drogą niektórym proponowałabym zmianę bo kojarzą mi się z " głębokim gardłem " ) coś tam sobie o mnie jako bozencinie 50 pomysli , mnie nie obchodzi.
Ja mam ogromną ciekawosć ludzi . Ludzie są strasznie dla mnie ważni ale nie mogę brać na serio wirtualnego świata . Tego się miedzy innymi nauczyłam tu na tym forum .

Stasia wysłałam ci dane do kontaktu ( fejsbuk )  na meila , tu na forum.

Odpoczywam . Uwielbiam mój dom
Dzisiaj przyjeżdża moja córka . Pobędziemy sobie troche razem , toteż nie gniewajcie się dziewczyny jak będę trochę tutaj mniej obecna fizycznie
Myślami zawsze z wami

Ostatnio edytowany przez bozencina50 (2019-09-09 13:48:06)

Dziewczyny
Wyniosłyście się na dobre. Smutno mi z tego powodu. Jestem przeziębiona. Od rana szukam skierowania na badania do laryngologa na dzisiejszą wizytę. Położyłam w bezpieczne miejsce, tylko gdzie? Pozdrawiam Was serdecznie

Jakie wyniosły? Gdzie wyniosły. Jesteśmy przecież. Niech żyje forum. Bo tylko tutaj możemy rozmawiać jednocześnie. Każda zajrzy i odpisze jak ma czas.
Facebook niech też żyje.

Bożencina - trochę mnie przestraszasz, bo ja tak własnie mam. Nic mi się nie chce, ani czytać, ani oglądać, ani pisać. Nie chce mi się chodzić ani siedzieć. Nie chce mi się pracować i nie chce mi się nie pracować.
Jednego mi się chce - wracać, wyjechać już stąd. 6 tygodni to chyba za długo, mam dość. Chociaż to jest naprawdę dobry placement.
Nakupowałam barachła znowu, bo mam większą torbę, parę zdjęć nawet Stasi przesłałam tych moich rupieci.
Więc piszcie dziewczyny, bo aż mi było przykro, że to już koniec...
We wtorek ma być tutaj na miejscu Tai Chi - idę, bo to mi się marzy już od jakiegoś czasu. Jak córka nie zabierze babki to wezmę ją ze sobą, będzie siedzieć i się gapić.
A w czwartek wyjeżdżam, bilet kolejowy już mi firma kupiła. Ruszam koło 14.00

Dobrze, że jesteście. Skierowania nie znalazłam.  Muszę iść po drugie, zapisać się i znowu odczekać swoje. Początek jesieni nie jest dla mnie łaskawy.
Poprosiłam lekarza o leki na odporność. Łapię przeziębienie od uczniów. Rodzice wypychają dzieci do szkoły w okropnym stanie.
Stasia i Dalia jesteście młodsze ode mnie, ja to mam za sobą. Doświadczyłam okropnego samopoczucia, nie brałam żadnych hormonów, bo źle je znosiłam. Apatia, brak sił, senność albo rozdrażnienie i bezradność. Teraz mogę powiedzieć, chwilo trwaj jest cudnie. Pracuję, mam zapał. Wszystko co dobre jeszcze przed Wami.
P.S. Jestem postępowa, lubię nowinki. Niestety nie chcę fb. Świadomie. Pozdrawiam

,, Czy fakt, że ktoś jest chory psychicznie lub ma demencję upoważnia go do maltretowania opiekuna? W takich przypadkach należy wspomagać wariata lekami, bo nie wie co robi. Gdyby wiedział nie kopałby pielęgniarki.'' Teoretycznie nie w praktyce dzieje się różnie. W DE spotkałam się z tym, że lekarz zalecił leki wyciszające. Córka uznała, że matka jest otępiona lekami i  zdecydowała o wycofaniu leku. Działy się
  rzeczy nie do opisania. Córki nie było, opiekunka musiała użerać się z demencyjną babką. Babka trafiła do psychiatryka, tam nafaszerowali ją lekami. Spała non stop. Tak sobie radzi szpital. Opiekunka musi szarpać się z chorym człowiekiem. Dźwiga ponad siły. Najlepiej byłoby nie podejmować pracy u takich starców.

Hej dziewczyny!
Poczytałam tu wiele ciekawych postów, fajne jesteście
Chciałabym wyjechać, bo lubię angielski i mam dość tyrania za 2k zł (praca biurowa w obsłudze klienta, stolica, śmiech na sali).
Podpowiedzcie, czy wybrać CC czy HH - Christie's Care czy Helping Hands? Mogę wysłać ktorejś z was moje namiary do polecenia mnie.
Z tego co wiem, to Dalia chyba jest w HH.
Z informacji na stronie wywnioskowałam, że w CC ma się własną działałność i 500-700 tygodniowo, a HH sami się zatrudniają i pensja ''up to 580f''.
Jak wybrać? JAK ŻYĆ?!

Na dniach chciałabym aplikować i wyjechać jakoś po Wielkanocy.

Ostatnio edytowany przez Azalea (2020-03-02 17:35:02)

Och Dalia żyjesz!
Jak się cieszę.  A już się martwiłam
Pisałaś wcześniej, że nic ci się nie chce.  Nawet pisać ( co było dla mnie niepojetne ) , więc martwiłam sie , że może cie jakieś cholerne choróbsko dopadło. 
Ja też tu zaglądam z przyzwyczajenia ale nie pisałam bo przecież nie będę pisać sama do siebie .
Ja jestem teraz na Stelle.  Mam demencyjnego dziadka ( tym razem nie dziada ) i jest w miarę ok.
To narazie tyle. Czekam na odzew

Ha , ha nie jeszcze chłopa nie pogoniłam . Przekalkulowałam i stwierdziłam , że jeszcze mi się opłaca
A tak na poważnie , to pracuję nad tym cholernym związkiem ale słabo to idzie bo on jest z tych zmianoodpornych . Ja natomiast jestem zmiennolubna. Wogóle to się okazuje , że jesteśmy na dwuch przeciwnych biegunach i to nie jest w dłuższej perspektywie korzystne. Na szczęście mamy te swoje wyjazdy do pracy i to nas jeszcze trzyma  przy życiu
Jestem teraz u dziadka z demencją. Jest to nowe miejsce. Dziadek codziennie chce isć do domu to mu mówię ,że dzisiaj jeszcze ma się tu przespać a jutro pójdziemy. Do tej pory to działa . Mam mało tu pracy . Głównie polega ona na przypilnowniu jego i podaniu mu jedzenia . Je wszysto a ja też za bardzo się nie wysilam .
Mam tu też znajomą Polkę . Spotykamy się w przerwie i idziemy na spacer. Nie do końca odbieramy na tych samych falach bo ona głównie nawija mi o babce a ja jestem średnio tym zainteresowana. Jednak spotykam się z nią bo mobilizuje mnie do spacerów a ja trochę leniwa jestem.
Byłam też w święta Bożego Narodzenia  dwa tygodnie w Anglii . Było fajnie ale też trochę się zmęczyłam. Chyba już się odzwyczaiłam od dzieci a do bycia babcią nigdy nie miałam okazji się przyzwyczaić , toteż jak znalazłam się w domu  byłam ogromnie szczęśliw. Najbardziej doceniłam moje szerokie łóżko

Jeszce się pochwalę ,że przeszłam teraz na dietę z oknem żywieniowym. Oprócz tego ,że je się tyko w ciagu 6 godz powinno się też w miarę zdrowo prowadzić. Czyli spacer i  sen. Najlepiej ok 23 .
Jednak dzisiaj pieprzę to . Nie mogłam sobie odmówić przyjemności odpisania tobie

Nie wiem, co mam robić. Zostać do 15 kwietnia, a wtedy diabli wiedzą czy się wydostanę z tej wyspy, czy wracać jak najszybciej.
Jak ja wyjeżdżałam, 11 lutego, to nie było globalnej paniki jeszcze. Teraz, przyznaję panika mi się udzieliła.

Bożencina - żyjesz? I do kiedy zostajesz w DE? I jak tam wygląda wirus? Martwisz się czy nie bardzo?

Zastanawiam się czy w sumie jest jakaś różnica czy siedzę tu czy siedzę w domu? Tutaj byłoby ok, ale córka zabiera babkę do różnych kawiarni i siedzą tam i jedzą i piją kawę. I to zaczyna mi się nie podobać. Pal diabli babkę, niech umiera, ale ja bym chciała jeszcze pożyć. Zastanowię się. Loty są, tanie jak barszcz, dzisiaj sprawdzałam.

Nie wiem, Azalea, ciężko coś powiedzieć. Podobno szczyt epidemii w UK przypadnie na drugą połowę kwietnia, początek maja. Czyli akurat jak ja będę miała jechać. Jestem w kropce.

Bożencina - poproszę o głos rozsądku.

Ja nie panikuję . Myślę sobie tak - skoro jestem w kraju gdzie zdiagnizowanych ponad 1000 przypadkow zarażonych koronawirusem a są tyko 4 zgony a w Posce ok.60 zdiagnizowanych i 2 przypadki śmiertelne , to statystycznie rzecz ujmujac , tu mam większe szanse na przeżycie
Ponad to Niemcy są bardziej przygotowni na walkę ( dostępność testów ) polskie służby medyczne zaś ,  są mniej wydolne ( z tąd , mam wrażenie,  takie obostrzenie ) i to też przemawia za tym , iż mam poczucie ,że jestem w dobrych rekach
A tak na poważnie , nic mnie do Polski nie ciągnie. Córka z chłopakiem mają przyjechać 1 kwietnia. W obecnej sytuacji , nie wiadomo . Chłop nie jest wystarczajacym dla mnie argumentem by wracać. Zresztą on też jest w rejsie. Tak wiec na dzień dzisiejszy postanawiam tak - jeżeli nie uda się do mojego wyjazdu ( 29 marca ) opanować wirusa , zostaję w Niemczech.W Polsce po porzebyciu kwarantanny ( bo takowa mnie czeka ) też nikt mi nie zagwarantuje ,że się nie zaraże. Tu przynajmniej zarobię 
Dalia , nie panikuj . Panika podwyższa kortyzol. Ten natomiast osłabia odpornosć a tylko zdrowe osobniki przeżyją

Bożencina, dzięki za odzew. Ja już postanowiłam tak samo jak ty. Siedzę do 15 kwietnia, wyruszać teraz w podróż to dopiero głupota. Cholera wie, co będzie za dwa dni, może zaczną strzelać do wracających.
Więc siedzę na dupie z babką, mamy zapasy, damy radę. Z tymi kawiarniami to babka ma to w dupie, bo jej mózg jest na etapie, że wszystko ma w dupie. Córka ją zabiera, bo to jest czas mojej przerwy, rozmawiałam z nią. Będą myć ręce, i tyle. Tutaj w sumie jestem tylko ja i babka, nikt mi po kuchni ani po mieszkaniu nie łazi, niczego nie dotyka. tylko ja. Babka unieruchomiona, na wózku i wykonuje moje rozkazy.
Ale opowiem historię. Ludzie jednak mają nakichane w głowie, a niby inteligentni, lekarze. W zeszłym tygodniu moja koleżanka pojechała do Livigno!!! Włochy - jakby ktoś nie wiedział. Po jednym dniu zamknęli wszystkie wyciągi, im udało się zbiec do Austrii. Następnego dnia Austria zamknęła granice z Włochami, a oni dalej siedzą, no przecież na narty przyjechali. Wczoraj Austriacy zamknęli wyciągi i oni właśnie są w podróży powrotnej do Kaczogrodu. Aktualnie są w Niemczech. Kwarantanna w PL zaczyna się od północy, więc pewnie zdążą przedtem przekroczyć granicę. Ale wiecie, co? To nie było mądre. Chociaż prawdopodobnie była tam kupa ludzi, więc nie oni jedni pojechali.
Damy radę Bożencina. Trzymaj się.

Witaj Tosia
Hejka Dalia , żyjesz ? Jesteś jeszcze w UK czy jednak zmieniłaś zdanie ?
Muszę wam powiedzieć dziewczyny , że mnie też trochę ok piatku udzielił się  niepokój. W sobotę dziadek był na urodzinach . Ja się z tych urodzin wymiksowałam ale nie do końca . Jak przyszłam po dziadka by go odebrać ( były w knajpie ) to solenizantka uczepiła się mojego rękawa i na siłę mnie wciągnęła do sali , w której była impreza. Poddałam się. Przecież nie będę się z nią szarpać. Sala była już do połowy opustoszała ale i tak jeszcze siedziało ok 20 osób. I niby nikt sobie nie podawał rąk , przed toaletą stał środek do dezynfekcji , z którego ja kilkakrotnie korzystałam ( przyszło mi na myśl nawet by go zajumać bo u mnie w domu jest końcówka  )   , to i tak byłam na siebie wkurzona ,że nie umiałam do końca być asertywna. Teraz bacznie obserwuję dziadka . Sprawdzam mu dwa razy dziennie temoeraturę i mam nadzueję ,że jak zwykle będę miała szczęście
Tu w gdzie jestem ,  a jestem w rejonie gdzie  najwięcej jest zdiagnozowanych  , jakoś ludzie lekko podchodzą do pandemi. To znaczy do wtorku. Od wtorku jest już oficjalne obostrzenie. I codziennie jest tego więcej. Chyba bardzo wierzą w opiekuńczość swojego państwa
Chociaż ja już czytam , że brak jest personelu medycznego i będą tymczasowo zezwalać obcokrajowcom na pracę bez kompletu wymaganych dokumentów. Nie wiem co to dokładnie znaczy ale wnioskuję ,że i tu system może się załamać. I teraz nie wiem jechać do Polski czy jeszcze porzedłużać
Przerażają mnie kolejki na granicy , jazda busem ,  kwarantanna , córka nie przyjedzie , facet też nie wiadomo..hmmm
No nic , pozostaję w  trybie obserwacji
Dawajcie dziewczyny ze swoimi przemyśleniami , przeżyciami w czasie zarazy . Będzie rażniej umierać